Ապրիլի 2-ին էր: Մեր խումբը պատրաստվում էր մեկնել արշավի, երբ ապրիլի 1-ի երեկոյան կապվնում էինք խմբի անդամների հետ՝ նրանց պատրաստվածությունը ստուգելու, մնաց կիսատ…

Գիշեր էր, երբ ստացա առաջին զանգը՝ ասվեց, որ պատերազմ է, մի պահ նայեցի ժամին՝ մտածելով ապրիլմեկյան սև կատակ է, բայց  ցավոք, պարզվեց, որ ոչ: Սկսվեց անդադար հեռախոսազանգերը, որոնք ազդարարում էին վատ լուրը:

Անհապաղ կապնվեցինք խմբի բոլոր անդամների հետ՝ տեղեկացնելով արշավի չեղարկումը, բայց ուշագրավն ու կարևորն այն էր, որ ամբողջ խումբը հարցնում էր, թե ինչ կարող ենք անել մեր սահմանի տղաներին օգնելու համար:

Իմ համար, հենց այդ պահին ծնվեց «ԱՐԱԼԵԶ»-ը, որովհետև, երբ դիմեցինք մեր մեծերին` խորհուրդ ստանալուր և հստակ քայլեր ձեռնարկելու, ապա ստացանք հերթական՝ «մի քիչ համբերեք», պատասխանը: Այդ պահին ծնվեց ԱՐԱԼԵԶ-ի միտքը, որովհետև մեր խմբով ցանկանում էինք որևէ կերպ աջակից լինել սահմանին… ցավոք այդ ժամանակ Եռաբլուր գնալով բավարարվեցինք՝ Աստված այլ առաքելություն էր մեզ համար կանխատեսել…

44-օրյայի ժամանակ դարձանք արալեզներ՝ միայն վերակենդանացնել չկարողացանք… այսօր էլ շարունակում ենք մեր առաքելությունը՝ շարժվելով խելքով և սրտով…

Մեր հերոսներն այն օրն անմահացան` «Մահ իմացյալ անմահաություն է» և «Բայց երանի՜, որ յուր ազգի. Ազատության կը զոհվի»

Քառօրյա պատերազմին անմահացած հերոսներն են՝